Betül Annenin Doğum Hikayesi

Herkesin en önemli anları vardır.Kimine göre nişan tarihleri,kimine göre doğum daha neler neler.Bu anlardan Doğum biz anneler için en önemlilerimiz içine girer ve her annenin Doğum Hikayesi farklıdır.O anda neler yaşadığı ,neler çektiği,sıkıntıları herşeyi farklıdır.Bizde annelerimizden Doğum Hikayelerini istedik ve ilk olarak Betül annemiz bizimle doğum hikayesini paylaştı.Ona çok teşekkür ediyoruz ve allah onlara bebeklerini kucaklarına almayı nasip etsin diyoruz ve hikayemizi sizlerle de paylaşıyoruz…

“Şuan 22 yaşındayım bu yaşadıklarımı 21 yaşında yaşadım hiç bilmediğim şeyleri gördüm hastanelerde görmediğim şeyleri bu kötü günlerimde gördüm aslında çok gülmeyi seven en ufak birşeyle bile mutlu olmasını bilen biriydim ama bebeğimi kaybettikten sonra anladım ki o acının yanında diğer acılar çok boş geldi her şeye biraz temkinli bakmaya başladım ama canım ondan sonra o kadar yanmadı,şimdi o kaybımdan 8 ay sonra tekrar hamileyim bu bebeğimi sağlıkla kucağıma almayı istiyorum tekrar yanmak o yangını tekrar yaşamak istemiyorum inşallah herşey benim ve eşim için güzel olur…”

Tatil için tek başıma memleketteydim.17 haftalık bebeğimi 19 ocak 2012 günü ,cinsiyetini öğrenmek için hastaneye gittim ve doktor bebeğinin kafatasın da sorun var dedi ve anlattı İle gidip orada kontrol olman gerekiyor dedi ve ben ağlaya ağlaya eve annemin yanına gittim .Annemle hemen ilde bir özel hastaneye gittik doktor her yerinde bir sorun olduğunu kalbi 4 yerinde 3 odacıkmış böbrekleri gelişmemiş kafatasın da ödem varmış bacaklarında sorun ve daha bir sürü şey ve alınması gerekiyor dedi ben o an yanmaya başladım ağlamaktan helak oldum ve eve gittik akşama kayınpederime falan açıkladık eşim İstanbul’dan bindi Adana ya geldi ve pazartesi tekrar iki üç tane doktor gezdik belki başka şey derler bebeğimi kaybetmem diye ama hepsi aynı şeyi dedi ve alınması gerekiyordu .

25 ocak günü beni sevk ile hasteneye yatırdılar kadın doğum katına ama ne için bebeğimi almaları için her 4 saate bir rahimden hap koydular hastanede kaldığım günler boyunca elim karnımda hep ağladım ne yapabilirdim.Elimden birşey gelmiyordu bebeğimi kaybetmek zorundaydım çünkü bana zarar verebilirdi ve 26 ocağı 27 bağlayan gece saat 10 da asıl sancılarım başladı doktorum bez bağlayın her an düşebilir dedi ve bezi bağladık ve saat 3 gibi suyum geldi ardından bebeğim düştü artık benimle değildi benden ayrıldı ayrılmamız öyle zor oldu ki benle yatan hastalar düşürmüştü benim yavrum benden ,ayrılamadı ama ayrılmak sorunda kaldı ve düşünce ilk işim gözyaşları içinde bezi açıp beze bakmak oldu yavrum kanlı kanlı yatıyordu eli ayağı bir yandaydı kafası artık yavrum benden ayrıydı yandım yandım öyle yandım ki kavruldum, beni aldılar doğumhaneye içimi temizlediler ve odaya aldılar ağlıyorum yanıyorum ama ne fayda herşey bitti hayat durdu ben yaşamıyorum sonra bebeğimin erkek olduğunu söylediler ne yapayım ki oğlum diyemedim kucağıma alamadım kaybettim onu yandım ben yandım otopsi yapalım dediler yok dedim vermedim.

27 ocak günü çıkacağız hastane koridorunda Bebek Baz’ın babası gelsin dediler eşim gitti ve döndüğünde elinde bir kutu içinde bebeğimin cesedi ve ben kucağıma alıp çıktık yavrum gitti öyle yandım öyle bir acı ki tarifi yok bunun akşamdı hastaneye morga koydular.Bir gün sonra gidip mezarlığa gömdüler ve tamamen ayrılmıştık benim için her şey bitmişti ,hiç birşeyin önemi yoktu .benden başka kimse bilmezdi o yangını .5 saat sancı çektim ve elim avcum kucağım bomboştu eşime baba dediler ama yavrusu oğlu yoktu ki herşey yalan oldu kaybedeli 7 ay oldu hala ağlıyorum hala yanıyorum aynı şeyleri tekrar yaşamaktan korkuyorum bana çok dua edin arkadaşlar… Rabbim kimseye evlat acısı vermesin hiç kimseye….

<!� #comments �>